Orang oetans, fietsen door een Kampung en onze laatste vakantiedagen op de Perhentians
27 april 2014 - Kuala Lumpur, Maleisië
Dat was het dan... acht weken reizen zijn voorbij en dit is alweer het laatste reisverslag. Wat hebben we weer veel gezien, gedaan en beleefd in de laatste anderhalve week. Maleisië is een totaal andere wereld dan Nieuw-Zeeland en het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat we daar waren!
We waren gebleven bij onze laatste dagen Borneo...
In Kuching komen we erachter dat de wereld soms erg klein kan zijn. We komen een Nederlands stel met drie kinderen tegen en omdat hier bijna geen Nederlanders zijn (en vooral niet met kinderen), raken we aan de praat. Ze blijken in het Indonesische deel van Borneo te wonen en komen eens in de zoveel maanden naar Kuching voor alle inkopen (zes uur met de 4wd door de jungle). Na wat over en weer gepraat, komen we erachter dat de jongen van het stel bij Martijn op Larenstein heeft gezeten en dat hij Martijns broer kent en nog wat mensen die wij kennen. Hoe toevallig wil je het hebben?! Erg leuk zo'n ontmoeting.
Vrijdag, onze laatste dag in Borneo, winkelen we wat en gaan we naar het Semenggoh Nature Reserve. Hier wonen een stuk of 25 semi-wilde orang oetans, het is één van de laatste plekken op aarde waar je ze kan tegenkomen. De apen worden dagelijks gevoerd, maar omdat ze voor een groot deel toch wild zijn, is het onzeker of ze op het voer afkomen en of je ze kunt zien. Wij hebben geluk! Zo gauw we de auto uitstappen, komen moeder en kind aangeslingerd door de bomen! Eerst zien we alleen de opvallende kleur ergens tussen de bladeren, dan zien we ze ineens helemaal. Moeder installeert zich ergens op een tak, om daar verveelt naar ons te gaan kijken. Het kind slooft zich uit door op een dunne tak heen en weer te slingeren. Af en toe stopt hij en kijkt hij heel lang naar Puk! Puk is op dat moment het enige kindje in de groep toeschouwers en die vindt hij duidelijk heel interessant. Wat een ervaring om deze impossante beesten van zo dichtbij en zonder hek ertussen te zien! Even verderop zien we nog twee orang oetans, maar die verdwijnen al snel in de jungle. Bij het voederen komt er helaas geen één orang oetan opdagen, maar op de terugweg kunnen we nog even genieten van de moeder en het kind, die nu op een andere plek zitten en uiteindelijk via een touw heel hoog in de bomen naar een andere boom klimmen en ook in de jungle verdwijnen.
De volgende dag vertrekken we na het ontbijt naar het vliegveld om het vliegtuig naar Kota Bharu te halen. Kota Bharu ligt aan de oostkust van Maleisië, op twee uur vliegen. In Kota Bharu nemen we een taxi naar Pasir Belanda, een klein resort midden in een kampung (dorp). Het is er bloedheet, in de schaduw bijna 40 graden, maar na een verfrissende duik in het zwembad voelen we ons gelukkig beter. Vanuit het zwembad kijken we uit over de rivier en de jungle. We zien een gigantische hagedis zwemmen en allerlei mooi gekleurde vogels vliegen. 's Avonds dineren we bij de Maleisische buurvrouw: een groentencurry, salade, rijst en fruit, echt heerlijk! Tijdens het eten horen we het avondgebed vanuit de moskee; we verblijven in een moslimdorp. Op het erf van Pasir Belanda lopen twee jonge poezen rond, die heel graag willen knuffelen, dus Puk is ook helemaal gelukkig op deze plek. We hebben weer een paradijsje gevonden!
De volgende dag, zondag, stappen we meteen na het ontbijt op de fiets. Het ontbijt bestaat trouwens uit brood met hagelslag en kaas; het resort heeft Nederlandse eigenaren! Puk eet meteen 3,5 boterham, eindelijk weer eens een lekkere maaltijd voor haar! Maar goed, we doen deze ochtend dus een fietstocht door de verschillende kampungs. Het lijkt gekkenwerk met de hitte hier, maar met het zwembad in gedachten, gaat het ons goed af! Het is erg leuk en bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven; dit is het echte Maleisië, niet aangetast door toerisme. Borneo is vooral jungle, hier is het meer platteland. We zien heel veel koeien, kippen en geiten. Ook zien we geregeld een Makaak die aan een touw vastzit. Mensen houden deze aapjes als huisdier, om kokosnoten voor ze uit de boom te halen. Ergens in een heel armoedig deel van de kampung zien we een aapje aan het werk; met een gigantische knal vallen de kokosnoten uit de boom, die wil je echt niet op je hoofd krijgen! We fietsen daarna toch met een ander gevoel onder de kokosnootrijke palmbomen door...
Op de terugweg zien we veel stalletjes met eten en kopen we een flinke tros minibanaantjes speciaal voor Puk. Met haar babyfascinatie zou je zeggen dat ze deze 'babybanaantjes' graag zou willen eten, maar helaas... het is maar goed dat we een flinke pot vitaminepillen bij ons hebben! Puk valt ook hier weer erg goed in de smaak. Iedereen zwaait ons na als we langsfietsen en zo gauw we even stoppen, staan er binnen de kortste keren allemaal mensen om ons heen. Ze willen allemaal weten hoe oud Puk is en ze willen natuurlijk even aan haar haar voelen. De mensen hier praten geen enkel woord engels, dus het gaat allemaal in gebarentaal. We komen langs een vliegermaker en een batikfabriekje, maar vanwege dit taalprobleem kunnen we helaas niets vragen aan deze mensen. Vliegers horen echt bij deze omgeving. Er zijn een aantal vliegermakers in de kampung, die onwijs grote, prachtige vliegers maken. Elke avond zien (en horen!) we wel een aantal vliegers in de lucht; omdat ze zo groot zijn, zie je ze al van kilometers afstand.
Na de fietstocht koelen we af in het zwembad en daarna lunchen we bij dezelfde buurvrouw. 's Middags gaan we weer naar het zwembad, waar Puk ineens de smaak te pakken heeft. Puk is altijd gek geweest op zwemmen en water, maar met haar hoofd onder water en loszwemmen (met bandjes) wilde ze absoluut niet. Vanmiddag heeft ze ineens door dat ze met bandjes om ook blijft drijven als wij haar niet vasthouden! Wat een overwinning voor haar en wij zijn natuurlijk helemaal trots. Puk geniet volop van haar nieuwe kunstje en is niet meer uit het zwembad te krijgen.
Maandag wandelen we wat door de kampung en koelen we weer af in het zwembad. Van een ouder Nederlands stel in het resort krijgen we heel wat minipakjes hagelslag, genoeg voor vijf keer lekker ontbijten voor Puk. 's Avonds in bed blijft Puk maar woelen. "Puk, waarom beweeg je zo, moet je plassen?" "Nee, ik weet niet welke kant lekker ligt, dus ik blijf maar omkeren". Vijf minuten later is ze alsnog vertrokken.
Dinsdag pakken we de tassen weer in, ontbijten we voor de laatste keer op het prachtige terras aan de rivier en vertrekken we met de taxi naar Kuala Besut. Hier moeten we lang in de boot wachten totdat deze eindelijk vol is en kan vertrekken. Rond lunchtijd komen we aan op de Perhentians. Een prachtige eilandengroep twintig kilometer uit de kust, met jungle, witte stranden en prachtig blauw helder water. We verblijven op het grote eiland (Besar), aan het Teluk Dalam strand. Hier hebben we een chalet met uitzicht op zee, een paar meter vanaf het strand. 's Middags gaat Martijn snorkelen langs de kust, Puk bouwt het ene zandkasteel na het andere en ik regel een opfriscursus duiken voor de dag erna.
Woensdag is het dan zover, voor het eerst in zeven jaar tijd weer eens duiken. Ik heb er superveel zin in, maar heb ook wel een beetje de kriebels. Gelukkig ben ik niet de enige; samen met een Deense vrouw en een Nederlandse jongen krijg ik eerst een heleboel instructies voordat we de duikuitrusting in elkaar zetten. Eenmaal in duikuitrusting klimmen we in de boot en gaan we op weg naar de duikspot. We beginnen met het doornemen van de belangrijkste Padi-skills, op zo'n drie meter diepte, en dalen dan verder af naar een stuk rif voor een plezierduik. Zoals altijd heb ik in het begin moeite met mijn oren klaren, maar als ik dat eenmaal onder controle heb, kan ik genieten van alles wat we zien (onder andere tientallen clownsvissen -Nemo's- en twee bluespotted stingrays).
Donderdag zou ik nog een duik gaan doen, maar ik voel me niet lekker en moet tot mijn grote teleurstelling de duik afzeggen. Misschien morgen... Terwijl Puk en ik de hele dag in het huisje doorbrengen, gaat Martijn op snorkeltour. Hij komt helemaal enthousiast terug, want hij heeft twee (lieve) haaien gezien, drie schildpadden (waaronder een hele grote met wie ze een stuk hebben meegezwommen) en een inktvis die telkens van kleur veranderde.
We zijn er intussen achter gekomen dat we de mensen hier niet zo leuk vinden. In tegenstelling tot Borneo zijn de mensen hier totaal niet servicegericht. Als je in het restaurant gaat eten, moet je maar afwachten of er iemand komt en wanneer die dan komt. Als je eenmaal de menukaart hebt, blijven ze op één meter afstand staan wachten tot je het weet. Vervolgens duurt het een eeuwigheid voordat je je eten krijgt (wat best lastig is met een ongeduldige Puk) en is het eten ook nog eens heel erg onder de maat. En dan het betalen, zelfs dat kost de grootste moeite. Vooral als het restaurant verder rustig is, zitten al die medewerkers met hun telefoontjes te spelen en is het bijna onmogelijk om hun aandacht te trekken. Naast dit alles vind ik ze best brutaal. Ze blijven maar te pas en te onpas Puk in de armen knijpen (op Borneo deden alleen de vrouwen dat) en toen ik van de week mijn duiklogboek op tafel had liggen, ging één van die obers er gewoon uitgebreid in zitten bladeren en lezen! Ach ja, het kan ook cultuurverschil zijn...
Vrijdag voel ik me iets beter, maar nog niet goed genoeg om te gaan duiken. Snorkelen kan hier vanaf het strand, dus ga ik dat proberen. Eenmaal begonnen kan ik niet meer stoppen. Zo mooi als hier hebben we nog nooit gesnorkeld! We zien tientallen Clownvisjes, gekleurd koraal, zee-egels en nog veel meer wat we nu geen naam kunnen geven, omdat we onze vissenkaart zijn vergeten. Vooral de Clownvisjes zijn erg grappig. Als je vlakbij komt, gaan ze vlak voor je duikbril zwemmen om je uitvoerig te bekijken. Een andere soort vis die we ook veel zien, komt echt naar je toe, zo van "wat kom jij hier doen?!" en zwemt dan snel weer weg. Na deze snorkeltocht besluit ik om het duiken te laten zitten en net als Martijn nog een snorkeltour te doen voordat we hier weg gaan. Een erg lastig besluit, omdat ik zoveel zin had in het duiken, maar als je niet fit bent, is het gewoon niet verstandig.
Onze laatste dag op de Perhentians is inmiddels aangebroken. Ik ben nog steeds niet fit, maar ga lekker eigenwijs toch op snorkeltour. Bij de eerste snorkelplaats zie ik een megaschildpad die aan het eten is op de bodem van de zee. Af en toe komt hij naar boven om lucht te happen en net als Martijn zwem ik met het beest mee naar boven en weer naar beneden. Met duiken hebben we ook wel eens naast zo'n schildpad gezwommen, maar hem niet aan de oppervlakte zien komen en juist dat is echt mooi om te zien. Hierna gaan we met het bootje naar Coral Garden; de naam zegt het eigenlijk al, hier vind je een prachtige tuin van koraal. Op dit plekje had ik nog wel een uur willen snorkelen, wat een kleuren, vormen en vissen! De laatste spot is Shark Bay, hier vind je dus... haaien!!! Uiteindelijk zie ik zeven haaien, een soort rifhaaien van ongeveer twee meter lang. Mijn teleurstelling over de gemiste duiken is in één keer weg, dit maakt alles goed!
En dan zijn we bij vandaag aangekomen. Vandaag was de heftigste reisdag tot nu toe: dik half uur in bootje op onrustige zee, uur in de taxi, bijna vijf uur op vliegveld wachten, uur in vliegtuig (van Kota Bharu naar Kuala Lumpur), wachten, anderhalf uur in de Skybus en lopen naar hotel (gelukkig een klein stukje). Al met al zijn we zo'n tien uur onderweg geweest en dat was meer dan genoeg voor ons alledrie. Puk heeft het wonderbaarlijk goed en geduldig doorstaan (ze had in het vliegtuig zelfs een speelkameraadje), maar het verdriet en de boosheid waren groot toen we weer van de hotelkamer af moesten om te eten. Uiteindelijk is ze met een droog broodje en een appel in haar buik gaan slapen, omdat ze het in het restaurant vertikte iets te eten. Hopelijk is het genoeg en slaapt ze morgen uit. De dag wordt al lang genoeg...
Morgen hebben we nog een hele dag in Kuala Lumpur, omdat ons vliegtuig pas tegen middernacht gaat. Waarschijnlijk gaan we naar een vogelpark, waar neushoornvogels gewoon boven je hoofd langs komen vliegen, en misschien nog wat winkelen. Na het avondeten gaan we naar het vliegveld en stappen we voor de achtste en laatste keer deze vakantie het vliegtuig in.
Overmorgen zijn we dan eindelijk weer thuis. We hebben deze reis zoveel indrukken opgedaan dat het lijkt alsof we veel langer dan 'maar' acht weken weg zijn geweest. Het is daarom goed zo. We hebben genoeg gezien en gedaan en kijken uit naar ons eigen bed, normaal eten en drinken en misschien nog wel het meeste in onze duizenden foto's terugkijken op de computer! Puk heeft haar vriendinnen erg gemist, het is maar goed dat ze zaterdag jarig is en iedereen dan in ieder geval weer ziet!
Tot snel!
Liefs,
Martijn, Puk en Jessica
We waren gebleven bij onze laatste dagen Borneo...
In Kuching komen we erachter dat de wereld soms erg klein kan zijn. We komen een Nederlands stel met drie kinderen tegen en omdat hier bijna geen Nederlanders zijn (en vooral niet met kinderen), raken we aan de praat. Ze blijken in het Indonesische deel van Borneo te wonen en komen eens in de zoveel maanden naar Kuching voor alle inkopen (zes uur met de 4wd door de jungle). Na wat over en weer gepraat, komen we erachter dat de jongen van het stel bij Martijn op Larenstein heeft gezeten en dat hij Martijns broer kent en nog wat mensen die wij kennen. Hoe toevallig wil je het hebben?! Erg leuk zo'n ontmoeting.
Vrijdag, onze laatste dag in Borneo, winkelen we wat en gaan we naar het Semenggoh Nature Reserve. Hier wonen een stuk of 25 semi-wilde orang oetans, het is één van de laatste plekken op aarde waar je ze kan tegenkomen. De apen worden dagelijks gevoerd, maar omdat ze voor een groot deel toch wild zijn, is het onzeker of ze op het voer afkomen en of je ze kunt zien. Wij hebben geluk! Zo gauw we de auto uitstappen, komen moeder en kind aangeslingerd door de bomen! Eerst zien we alleen de opvallende kleur ergens tussen de bladeren, dan zien we ze ineens helemaal. Moeder installeert zich ergens op een tak, om daar verveelt naar ons te gaan kijken. Het kind slooft zich uit door op een dunne tak heen en weer te slingeren. Af en toe stopt hij en kijkt hij heel lang naar Puk! Puk is op dat moment het enige kindje in de groep toeschouwers en die vindt hij duidelijk heel interessant. Wat een ervaring om deze impossante beesten van zo dichtbij en zonder hek ertussen te zien! Even verderop zien we nog twee orang oetans, maar die verdwijnen al snel in de jungle. Bij het voederen komt er helaas geen één orang oetan opdagen, maar op de terugweg kunnen we nog even genieten van de moeder en het kind, die nu op een andere plek zitten en uiteindelijk via een touw heel hoog in de bomen naar een andere boom klimmen en ook in de jungle verdwijnen.
De volgende dag vertrekken we na het ontbijt naar het vliegveld om het vliegtuig naar Kota Bharu te halen. Kota Bharu ligt aan de oostkust van Maleisië, op twee uur vliegen. In Kota Bharu nemen we een taxi naar Pasir Belanda, een klein resort midden in een kampung (dorp). Het is er bloedheet, in de schaduw bijna 40 graden, maar na een verfrissende duik in het zwembad voelen we ons gelukkig beter. Vanuit het zwembad kijken we uit over de rivier en de jungle. We zien een gigantische hagedis zwemmen en allerlei mooi gekleurde vogels vliegen. 's Avonds dineren we bij de Maleisische buurvrouw: een groentencurry, salade, rijst en fruit, echt heerlijk! Tijdens het eten horen we het avondgebed vanuit de moskee; we verblijven in een moslimdorp. Op het erf van Pasir Belanda lopen twee jonge poezen rond, die heel graag willen knuffelen, dus Puk is ook helemaal gelukkig op deze plek. We hebben weer een paradijsje gevonden!
De volgende dag, zondag, stappen we meteen na het ontbijt op de fiets. Het ontbijt bestaat trouwens uit brood met hagelslag en kaas; het resort heeft Nederlandse eigenaren! Puk eet meteen 3,5 boterham, eindelijk weer eens een lekkere maaltijd voor haar! Maar goed, we doen deze ochtend dus een fietstocht door de verschillende kampungs. Het lijkt gekkenwerk met de hitte hier, maar met het zwembad in gedachten, gaat het ons goed af! Het is erg leuk en bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven; dit is het echte Maleisië, niet aangetast door toerisme. Borneo is vooral jungle, hier is het meer platteland. We zien heel veel koeien, kippen en geiten. Ook zien we geregeld een Makaak die aan een touw vastzit. Mensen houden deze aapjes als huisdier, om kokosnoten voor ze uit de boom te halen. Ergens in een heel armoedig deel van de kampung zien we een aapje aan het werk; met een gigantische knal vallen de kokosnoten uit de boom, die wil je echt niet op je hoofd krijgen! We fietsen daarna toch met een ander gevoel onder de kokosnootrijke palmbomen door...
Op de terugweg zien we veel stalletjes met eten en kopen we een flinke tros minibanaantjes speciaal voor Puk. Met haar babyfascinatie zou je zeggen dat ze deze 'babybanaantjes' graag zou willen eten, maar helaas... het is maar goed dat we een flinke pot vitaminepillen bij ons hebben! Puk valt ook hier weer erg goed in de smaak. Iedereen zwaait ons na als we langsfietsen en zo gauw we even stoppen, staan er binnen de kortste keren allemaal mensen om ons heen. Ze willen allemaal weten hoe oud Puk is en ze willen natuurlijk even aan haar haar voelen. De mensen hier praten geen enkel woord engels, dus het gaat allemaal in gebarentaal. We komen langs een vliegermaker en een batikfabriekje, maar vanwege dit taalprobleem kunnen we helaas niets vragen aan deze mensen. Vliegers horen echt bij deze omgeving. Er zijn een aantal vliegermakers in de kampung, die onwijs grote, prachtige vliegers maken. Elke avond zien (en horen!) we wel een aantal vliegers in de lucht; omdat ze zo groot zijn, zie je ze al van kilometers afstand.
Na de fietstocht koelen we af in het zwembad en daarna lunchen we bij dezelfde buurvrouw. 's Middags gaan we weer naar het zwembad, waar Puk ineens de smaak te pakken heeft. Puk is altijd gek geweest op zwemmen en water, maar met haar hoofd onder water en loszwemmen (met bandjes) wilde ze absoluut niet. Vanmiddag heeft ze ineens door dat ze met bandjes om ook blijft drijven als wij haar niet vasthouden! Wat een overwinning voor haar en wij zijn natuurlijk helemaal trots. Puk geniet volop van haar nieuwe kunstje en is niet meer uit het zwembad te krijgen.
Maandag wandelen we wat door de kampung en koelen we weer af in het zwembad. Van een ouder Nederlands stel in het resort krijgen we heel wat minipakjes hagelslag, genoeg voor vijf keer lekker ontbijten voor Puk. 's Avonds in bed blijft Puk maar woelen. "Puk, waarom beweeg je zo, moet je plassen?" "Nee, ik weet niet welke kant lekker ligt, dus ik blijf maar omkeren". Vijf minuten later is ze alsnog vertrokken.
Dinsdag pakken we de tassen weer in, ontbijten we voor de laatste keer op het prachtige terras aan de rivier en vertrekken we met de taxi naar Kuala Besut. Hier moeten we lang in de boot wachten totdat deze eindelijk vol is en kan vertrekken. Rond lunchtijd komen we aan op de Perhentians. Een prachtige eilandengroep twintig kilometer uit de kust, met jungle, witte stranden en prachtig blauw helder water. We verblijven op het grote eiland (Besar), aan het Teluk Dalam strand. Hier hebben we een chalet met uitzicht op zee, een paar meter vanaf het strand. 's Middags gaat Martijn snorkelen langs de kust, Puk bouwt het ene zandkasteel na het andere en ik regel een opfriscursus duiken voor de dag erna.
Woensdag is het dan zover, voor het eerst in zeven jaar tijd weer eens duiken. Ik heb er superveel zin in, maar heb ook wel een beetje de kriebels. Gelukkig ben ik niet de enige; samen met een Deense vrouw en een Nederlandse jongen krijg ik eerst een heleboel instructies voordat we de duikuitrusting in elkaar zetten. Eenmaal in duikuitrusting klimmen we in de boot en gaan we op weg naar de duikspot. We beginnen met het doornemen van de belangrijkste Padi-skills, op zo'n drie meter diepte, en dalen dan verder af naar een stuk rif voor een plezierduik. Zoals altijd heb ik in het begin moeite met mijn oren klaren, maar als ik dat eenmaal onder controle heb, kan ik genieten van alles wat we zien (onder andere tientallen clownsvissen -Nemo's- en twee bluespotted stingrays).
Donderdag zou ik nog een duik gaan doen, maar ik voel me niet lekker en moet tot mijn grote teleurstelling de duik afzeggen. Misschien morgen... Terwijl Puk en ik de hele dag in het huisje doorbrengen, gaat Martijn op snorkeltour. Hij komt helemaal enthousiast terug, want hij heeft twee (lieve) haaien gezien, drie schildpadden (waaronder een hele grote met wie ze een stuk hebben meegezwommen) en een inktvis die telkens van kleur veranderde.
We zijn er intussen achter gekomen dat we de mensen hier niet zo leuk vinden. In tegenstelling tot Borneo zijn de mensen hier totaal niet servicegericht. Als je in het restaurant gaat eten, moet je maar afwachten of er iemand komt en wanneer die dan komt. Als je eenmaal de menukaart hebt, blijven ze op één meter afstand staan wachten tot je het weet. Vervolgens duurt het een eeuwigheid voordat je je eten krijgt (wat best lastig is met een ongeduldige Puk) en is het eten ook nog eens heel erg onder de maat. En dan het betalen, zelfs dat kost de grootste moeite. Vooral als het restaurant verder rustig is, zitten al die medewerkers met hun telefoontjes te spelen en is het bijna onmogelijk om hun aandacht te trekken. Naast dit alles vind ik ze best brutaal. Ze blijven maar te pas en te onpas Puk in de armen knijpen (op Borneo deden alleen de vrouwen dat) en toen ik van de week mijn duiklogboek op tafel had liggen, ging één van die obers er gewoon uitgebreid in zitten bladeren en lezen! Ach ja, het kan ook cultuurverschil zijn...
Vrijdag voel ik me iets beter, maar nog niet goed genoeg om te gaan duiken. Snorkelen kan hier vanaf het strand, dus ga ik dat proberen. Eenmaal begonnen kan ik niet meer stoppen. Zo mooi als hier hebben we nog nooit gesnorkeld! We zien tientallen Clownvisjes, gekleurd koraal, zee-egels en nog veel meer wat we nu geen naam kunnen geven, omdat we onze vissenkaart zijn vergeten. Vooral de Clownvisjes zijn erg grappig. Als je vlakbij komt, gaan ze vlak voor je duikbril zwemmen om je uitvoerig te bekijken. Een andere soort vis die we ook veel zien, komt echt naar je toe, zo van "wat kom jij hier doen?!" en zwemt dan snel weer weg. Na deze snorkeltocht besluit ik om het duiken te laten zitten en net als Martijn nog een snorkeltour te doen voordat we hier weg gaan. Een erg lastig besluit, omdat ik zoveel zin had in het duiken, maar als je niet fit bent, is het gewoon niet verstandig.
Onze laatste dag op de Perhentians is inmiddels aangebroken. Ik ben nog steeds niet fit, maar ga lekker eigenwijs toch op snorkeltour. Bij de eerste snorkelplaats zie ik een megaschildpad die aan het eten is op de bodem van de zee. Af en toe komt hij naar boven om lucht te happen en net als Martijn zwem ik met het beest mee naar boven en weer naar beneden. Met duiken hebben we ook wel eens naast zo'n schildpad gezwommen, maar hem niet aan de oppervlakte zien komen en juist dat is echt mooi om te zien. Hierna gaan we met het bootje naar Coral Garden; de naam zegt het eigenlijk al, hier vind je een prachtige tuin van koraal. Op dit plekje had ik nog wel een uur willen snorkelen, wat een kleuren, vormen en vissen! De laatste spot is Shark Bay, hier vind je dus... haaien!!! Uiteindelijk zie ik zeven haaien, een soort rifhaaien van ongeveer twee meter lang. Mijn teleurstelling over de gemiste duiken is in één keer weg, dit maakt alles goed!
En dan zijn we bij vandaag aangekomen. Vandaag was de heftigste reisdag tot nu toe: dik half uur in bootje op onrustige zee, uur in de taxi, bijna vijf uur op vliegveld wachten, uur in vliegtuig (van Kota Bharu naar Kuala Lumpur), wachten, anderhalf uur in de Skybus en lopen naar hotel (gelukkig een klein stukje). Al met al zijn we zo'n tien uur onderweg geweest en dat was meer dan genoeg voor ons alledrie. Puk heeft het wonderbaarlijk goed en geduldig doorstaan (ze had in het vliegtuig zelfs een speelkameraadje), maar het verdriet en de boosheid waren groot toen we weer van de hotelkamer af moesten om te eten. Uiteindelijk is ze met een droog broodje en een appel in haar buik gaan slapen, omdat ze het in het restaurant vertikte iets te eten. Hopelijk is het genoeg en slaapt ze morgen uit. De dag wordt al lang genoeg...
Morgen hebben we nog een hele dag in Kuala Lumpur, omdat ons vliegtuig pas tegen middernacht gaat. Waarschijnlijk gaan we naar een vogelpark, waar neushoornvogels gewoon boven je hoofd langs komen vliegen, en misschien nog wat winkelen. Na het avondeten gaan we naar het vliegveld en stappen we voor de achtste en laatste keer deze vakantie het vliegtuig in.
Overmorgen zijn we dan eindelijk weer thuis. We hebben deze reis zoveel indrukken opgedaan dat het lijkt alsof we veel langer dan 'maar' acht weken weg zijn geweest. Het is daarom goed zo. We hebben genoeg gezien en gedaan en kijken uit naar ons eigen bed, normaal eten en drinken en misschien nog wel het meeste in onze duizenden foto's terugkijken op de computer! Puk heeft haar vriendinnen erg gemist, het is maar goed dat ze zaterdag jarig is en iedereen dan in ieder geval weer ziet!
Tot snel!
Liefs,
Martijn, Puk en Jessica
Dat dit niet jullie laatste reis mag zijn...Hou dit vol;-)
En hopelijk tot snel?!
Liefs, Judith en mannan
Nou, hier heeft de natuur ook niet stil gestaan en lopen we bijna een maand vooruit! De bomen zijn prachtig frisgroen, mooi welkom dus! Goeie reis nogmaals! Xxx
Wat ontzettend leuk om jullie avonturen te lezen en inderdaad, het voelt als een eeuwigheid geleden dat jullie hier waren. wat leuk al dat wildlife en heel leuk hoe Puk de reis beleefd, echt heerlijk om te lezen!
Een goede vliegreis terug, rust lekker uit en geniet nog lekker lang na!
Liefs uit Te Anau (voor nog 3 daagjes),
Joke