Van Kaikoura naar de Bay of Plenty: vulkanen, hot springs en rotte eieren

Wat was het weer een geweldige week en wat hebben we weer een mooie dingen gezien. We zitten inmiddels bijna een week op het noordereiland en we zijn erg blij dat we de keuze hebben gemaakt eerder hier naartoe te gaan. Vooral het actief geothermisch gebied is indrukwekkend en heel anders dan alles wat we ooit eerder hebben gezien. Je merkt het zo gauw je het gebied ingaat; de vegetatie is anders, de kleuren en vlakbij de vulkanen zie je overal stenen en rotsen die daar door een uitbarsting terecht zijn gekomen. Maar daarover straks meer; nu eerst terug naar waar we waren gebleven...

De laatste dagen op het zuidereiland zijn erg relaxed. In Kaikoura maken we nog een mooie wandeling langs de kust, onder andere langs een zeehondenkolonie... het zou bijna saai worden. Bijna dan, want we genieten er elke keer weer van! Op de route naar Picton zien we vanaf de weg een soort zwembadje van rotsen waar allemaal jonge zeehondjes flink aan het dollen zijn met een stuk zeewier. We hebben gehoord dat dit een soort nursery voor babyzeehondjes is, waar één volwassene ze goed in de gaten kan houden en waar ze van alles leren zolang hun ouders aan het vissen zijn op zee. Geen idee of dit allemaal klopt, maar het klinkt leuk en geloofwaardig.

In Picton houden we voor het eerst tijdens onze reis een echte rustdag. Erg moeilijk, want al het moois van de Marlborough Sounds moeten we nu wel aan ons voorbij laten gaan. Maar ach, Puk heeft de tijd van haar leven op het springkussen en wij zien nog een deel van de Sounds vanaf de ferry naar het noordereiland de volgende dag. En... midden op zee ook weer een hele groep dolfijnen. Geweldig!!

Eenmaal iets van 100 kilometer gevorderd op het noordereiland beginnen we ons toch een beetje zorgen te maken... Het landschap ziet er wel heel saai en deprimerend uit. We hadden eigenlijk al een tussenstop willen maken, maar besluiten spontaan nog even wat verder te rijden in afwachting van wat interessanter gebied. Puk is toch verdiept in een goed luisterboek, dus waarom niet. Langzamerhand wordt het steeds mooier om ons heen en uiteindelijk komen we bij een prachtige DOC-camping uit met uitzicht op Mt Ruapehu, een actieve vulkaan die in 2007 voor het laatst is uitgebarsten. Hier zijn tot onze grote frustratie toch weer sandflies, maar gelukkig horen we dat deze vooral op DOC-campings zitten, omdat ze er op de 'gewone' campings wat tegen doen. En laten we nou net hebben besloten onze laatste weken hier alleen nog maar op gewone campings te gaan staan. De DOC-campings zijn echt prachtig (en goedkoop, ook niet onbelangrijk), maar voor Puk is er niks te doen en de weinige kinderen die we tegenkomen, zijn er al helemaal niet te vinden.

Dinsdag rijden we door naar Whakapapa Village, een dorpje gelegen op 1150 meter hoogte, aan de voet van Mt Ruapehu en vlakbij twee andere actieve vulkanen. Dit klinkt spannender dan het is, al zie je wel overal waarschuwingsborden en vluchtroutes hangen in het geval van een uitbarsting. Op de dag van aankomst is het erg koud en winderig. De wind houdt aan waardoor het de volgende dag, ondanks een blauwe lucht en een zonnetje, ook nog erg koud is. Puk en ik blijven mooi onder de dekens, terwijl Martijn een mooie wandeling doet met uitzicht op de vulkanen en een indrukwekkende waterval (met regenboog) aan het einde van de tocht. Tegen twaalven gaat de wind wat liggen en wagen Puk en ik ons ook aan een korte wandeling. 's Middags doen we met z'n drieën nog een wandeling naar een uitkijkpunt. Al met al een hoop gewandel voor onze Puk, die dit niet altijd even leuk vindt, maar vandaag gaat het redelijk zonder te klagen.

En donderdag is het dan zover, de wandeling waar ik zo naar uit heb gekeken: de Tongariro Alpine Crossing, een 19,5 kilometer lange tocht door vulkanisch gebied. Groot minpunt van de wandeling wordt meteen al bij de start duidelijk: de grote populariteit van de wandeling, ook nog eens versterkt door het prachtige weer. Maar ondanks de vele mensen die ik onderweg tegenkom (zelfs een stel compleet met megahandtassen en een muziekje op: stelletje natuurbarbaren) is het één van de mooiste wandelingen die ik ooit heb gedaan!

De eerste vier kilometer zijn makkelijk, redelijk vlak en over een mooi wandelpad. Daarna begint de klim tegen Mt Ngauruhoe (Mt Doom uit Lord of the rings!), flink steil, zwaar voor de benen, maar ook nog te doen. Pas na een vlak stuk langs een oude krater begint het uitdagend te worden. Ik weet niet hoe dit stuk gaat op andere dagen, maar vandaag staat er heel veel wind en dat maakt het tussenstuk best spannend en bijzonder. Na een steile klim langs een rotsachtige bergwand (intussen prachtige uitzichten, mijlenver, dankzij het heldere weer) kom ik bij de rode krater uit. Wat een fantastisch natuurverschijnsel! Het is alleen erg moeilijk foto's nemen met een windkracht van minstens 50 kilometer per uur en het stof dat om je oren vliegt. De wandeling voert nog verder omhoog, waar ik enorm wordt beloond met een geweldig uitzicht op de Emerald Lakes, andere vulkanen, de rode krater en Lake Taupo in de verte (het grootste meer van Nieuw-Zeeland). Al vasthoudend aan een bord lukt het me om wat foto's te maken en om moed op te bouwen voor het laatste stukje door deze verschrikkelijke wind. Eenmaal over het randje van de bergtop gaat het bijna verticaal naar beneden, het is meer glijden dan lopen, maar de wind is in ieder geval niet meer zo eng. Na 11 kilometer stijgen, volgt nu bijna 9 kilometer dalen. Ik kom langs een gebied waar je absoluut niet in mag vanwege een actieve vulkaan. Deze vulkaan is in 2012 nog uitgebarsten, geheel onverwachts, en daarbij is een wandelaar zwaar gewond geraakt. De krater is sindsdien erg actief en rookt onophoudelijk. Even verderop kom ik langs een stuk waar ik niet mag stoppen, maar moet doorlopen, vanwege het verhoogde risico dat je daar loopt mocht er wel een vulkaan uitbarsten. Nog redelijk fit verschijn ik aan de finish, waar Martijn en een slapende Puk al op me wachten. De dagen daarna doet m'n hele onderlijf pijn, maar het was het dubbel en dwars waard!!

Terwijl ik aan het wandelen ben, gaat Martijn met Puk naar een forellencentrum. Puk mag daar de vissen voeren en er is een grote speelhoek waar ze wel raad mee weet. Daarna gaan ze naar de borrelende modderpoelen. Puk is onder de indruk, ook van de rotte eierenstank die je hier overal ruikt: "dit is echt niet meer normaal".

Vrijdag komen we in Taupo aan, een leuk plaatsje temidden van allerlei geothermische verschijnselen. Het is prachtig weer, rond de 25 graden, en 's middags lopen we naar een 'hot spring' om lekker te gaan zwemmen. Wat een gekke ervaring, onder een waterval staan die gewoon net zo heet is als een goede douche! En alsof het nog niet genoeg is, springen Martijn en Puk op de camping ook nog eens in het zwembad. Puk merkt al snel dat de andere mensen haar leuk vinden en binnen de kortste keren is ze zich heerlijk aan het uitsloven (dit uit zich onder andere in rondjes rennen om het zwembad in haar blote bips! ).

Vandaag was Puk trouwens weer een toeristische attractie. Bij de Huka Falls (geweldige waterval, wat een natuurgeweld) had Puk het al snel gezien en ging ze ergens op een bankje haar pop Minke verschonen. Al snel stond er een groepje vrouwen vertederd toe te kijken, een opa vroeg aan mij waar je zo'n pop kan kopen en weer andere mensen maakten een foto. We zouden er geld voor moeten vragen...

Na de waterval hebben we een wandeling gemaakt langs allemaal actieve kraters (Craters of the moon). Het gebied was één en al stoom en het stonk er gigantisch naar rotte eieren! Via Rotorua, waar het altijd zo stinkt omdat het daar één en al geothermische activiteit is, zijn we naar de Bay of Plenty gereden. We staan nu op een camping, op een prachtige plek zo aan het strand. We kijken uit op White Island, een actieve vulkaan die altijd rookt. Hier blijven we een aantal dagen, zodat Puk lekker op het strand kan spelen en natuurlijk op de trampoline. Daarna zien we wel verder wat we nog kunnen en willen doen de laatste anderhalve week van onze tijd in Nieuw-Zeeland.

Tot de volgende keer!
Martijn, Puk en Jessica