Spitzkoppe - Brandberg: Afrikaans sfeertje rondom het kampvuur

De kale feiten:

·       Spitzkoppe > Brandberg: 132 km

·       Camping: Brandberg White Lady Lodge

·       Wild: Afrikaanse wilde kat, struisvogels, heel veel vogels

’s Nachts stormt het weer, maar met oordoppen in slaap ik best. Martijn heeft minder goed geslapen. Zijn tent is ’s nachts soort van dubbelgeklapt en als ik ’s morgens in het donker de tent uitga om naar onze dumpwc te gaan, zie ik dat de ladder van zijn daktent helemaal naar binnen is geklapt. Martijn denkt dat hij er wel uit kan komen zo, maar toch zet ik de ladder weer in zijn oude positie. Wel zo makkelijk, lijkt me. Achteraf natuurlijk spijt; ik had best willen zien hoe hij dat dan had gedaan!

Eenmaal terug in de tent horen we gemiauw. Puk en ik kijken vanuit de daktent naar beneden en zien daar een kat. Erg vreemd zo ver van de bewoonde wereld, denken we nog. Als we hem willen lokken, rent hij angstig weg. Later identificeren we de kat, met behulp van onze Zuid-Afrikaanse dierenkaarten, als een Afrikaanse wilde kat. Deze is herkenbaar aan de zwarte streep die over zijn rug loopt en de zwarte ringen om zijn staart. Gelukkig maar dat we niet naar beneden zijn gegaan...

Na het ontbijt pakken we in en gaan we bij de ‘natural bridge’ kijken. De rotsschilderingen, die we eigenlijk wilden zien, kunnen we nergens vinden (Namibiërs doen blijkbaar niet aan bordjes), maar we vermaken ons prima met over de (zeer ruwe!) rotsen klauteren om zo door de bridge te klimmen. Alhoewel vermaken… voor iemand met hoogtevrees is dit nog best een beproeving! Aangetrokken door het fenomenale uitzicht vanaf de top, weet ik mezelf naar boven te krijgen. De terugweg, via de andere kant van de bridge, is iets lastiger; vooral omdat mijn reisgenoten zich vanaf een afstandje kostelijk vermaken vanwege de wijze waarop ik verkies naar beneden te gaan. 

Het stuk van Spitzkoppe richting Brandberg is erg saai qua landschap en wild. We zien vooral veel wilde koeien, paarden en ezels. En, het begint dagelijkse kost te worden, uiteindelijk ook wat struisvogels. Voor de lunch komen we al bij de camping aan. Zo vroeg zijn we nog nooit geweest! Het eerste dat opvalt bij de receptie, is een waarschuwing vanwege leeuwen in het gebied. Je mag tussen zonsondergang en zonsopgang niet zonder begeleiding van de camping naar de lodge lopen en de wandeling naar de rotsschilderingen is afgesloten, omdat deze nu te gevaarlijk is. Een medewerker van de camping, die al zijn leven lang in dit gebied woont en nog nooit ergens anders is geweest, vertelt ons later dat de woestijnolifanten normaal gesproken de leeuwen op een afstand houden. De olifanten bevinden zich vanwege de droogte echter wat verder dan anders en dus grijpen de leeuwen hun kans met het vele wild en de ezels in deze omgeving. ’s Avonds wordt er gepatrouilleerd met een jeep met grote schijnwerpers erop. Mochten ze leeuwen zien in de buurt van de camping, dan jagen ze deze weg met rotjes. Het klinkt zo onwerkelijk, maar we zitten toch echt in Afrika, dus we moeten maar serieus met deze waarschuwing omgaan.

Op de camping hebben we weer een pittoreske plaats. De boom waaronder we staan, heeft net als vele andere bomen hier in Namibië enorme, onvriendelijke doorns aan de takken. De vogels laten zich hierdoor niet afschrikken; nog geen vijf minuten op deze plek en we kunnen alweer twee nieuwe soorten toevoegen aan ons lijstje: de grey go-away bird en de yellow-billed hornbill.

Na een paar spelletjes Qwixx vertrekken we richting de lodge voor een verfrissende duik in het zwembad. Pffff, wat is dat water koud! Het is dat het vandaag wel erg heet is... ’s Avonds krijgen we op onze kampeerplaats een privéconcert van lokale mensen die zingen in hun eigen taal. De Afrikaanse sfeer is compleet! Terwijl wij bij ons kampvuur zitten, danst en zingt de groep Damaramensen ernaast. Bij ieder lied krijgen we uitleg over de betekenis. Opvallend is dat hun taal tijdens het praten heel veel klikgeluiden bevat (Google maar eens voor een geluidsfragment of filmpje en probeer het dan maar eens na te doen!), maar dat je die tijdens het zingen helemaal niet hoort. Puk valt het vooral op dat de groep na ieder liedje voor zichzelf applaudiseert: "dat is toch raar!".

De hele verdere avond horen we de groep bij de andere tenten zingen. Wat een bijzondere afsluiting van deze dag!