Walvisbaai - Spitzkoppe: alleen op de wereld

De kale feiten:

·       Little Sossus > Spitzkoppe: 183 km

·       Camping: Spitzkoppe Campsite

·       Wild: struisvogels, heel veel mooi gekleurde vogels (lijstje voor de geïnteresseerden volgt later); grondeekhoorns op de camping (waaronder één heel brutale)

Wat heerlijk om na al die nachten niet goed slapen in een normaal bed te slapen. Goed uitgerust op pad! Volgens André, de baas van Ana’s Inn (ons pension), waren de flamingo’s gisteren heel ver weg, maar als we geluk hebben, zitten ze vandaag aan de goede kant van de lagoon. Deze lagoon is vlakbij en loopt kilometers langs de kust naar het zuiden. En jawel, we hebben geluk! Als we de bocht omkomen, nog geen kilometer van het pension af, zien we een grote groep flamingo’s. Na een fotosessie, net als we verder willen rijden om verderop te zoeken naar pelikanen, zien we vanuit de auto gigantische vogels aan komen vliegen. Pelikanen! Puk en ik stappen weer uit om foto’s te maken, maar stiekem baal ik een beetje dat ik ‘het’ fotomoment, van het vliegen en landen van de pelikanen, heb gemist. Wat een prachtige, grote beesten! Ik heb in Australië ook pelikanen gezien, terwijl ze op het strand liepen, maar Puk geloofde me niet toen ik vertelde dat die beesten bijna net zo groot als haar zijn. Nu dus wel… “je had gelijk mama, ze zijn heel groot. Ik vind ze een beetje eng!”.

In Walvisbaai slaan we weer goed in voor de komende dagen. We kopen ook crème voor onze huid, die door het droge klimaat erg droog en ruw aanvoelt. Dit is voorlopig de laatste grote supermarkt; de volgende zien we waarschijnlijk pas over twee weken weer.

Na een saai en lelijk stuk langs de B2, één van de weinige verharde hoofdwegen, wordt het steeds mooier. We zijn nu in Damaraland, een gedeelte van Namibië dat bekend staat om het ruige landschap en de bergen. Het landschap waar we nu doorheen rijden is vlakker dan vlak, waardoor de spitse bergtop van Spitzkoppe al van kilometers afstand is te zien. Mooi!

Onderweg zien we allerlei kleine hutjes, gemaakt van stukken blik en hout. De mensen die hier wonen, hebben kleine kraampjes aan de weg gemaakt, waarin ze zelfgemaakte spullen, zoals houten beestjes en mobiles, verkopen. De mensen zelf zien we echter nergens. Vlak voor de receptie van de camping staan er veel meer huisjes en kraampjes en zien we eindelijk de mensen die bij de kraampjes horen. Ook kleine kinderen, in de meest kleurrijke kleding, prijzen hun waren aan. We zijn in een totaal andere wereld beland hier!

Spitzkoppe, een granieten eilandberg, is een bijzondere plek. De berg bestaat uit tientallen rotsen, die een diepe roodbruine kleur hebben, en ligt mijlenver van de bewoonde wereld. De camping ligt uitgestrekt langs de voet van de verschillende rotsen. De kampeerplaatsen zijn ruim en liggen ver van elkaar af. Het voelt hier echt als wildkamperen. Faciliteiten zijn er alleen bij de receptie; op de kampeerplaatsen, waarvan de verste kilometers van de receptie afligt, is alleen een vuilnisvat en een pot boven een gat in een rieten hutje (de wc). We mogen zelf een kampeerplaats uitkiezen en dus rijden we kilometers door naar plek 9. In een travelblog van iemand die al bijna 30 keer in Namibië is geweest, heb ik gelezen dat dit één van de mooiste plekken is om de zonsondergang in Spitzkoppe te beleven en de prachtige sterrenhemel te aanschouwen.

Nog geen uur op deze verlaten plek en we krijgen gezelschap van meerdere grondeekhoorntjes. Eentje is heel dapper en blijft gewoon zitten als Puk naar hem toeloopt. Uiteindelijk zit ze zelfs naast hem! Ze geniet volop en pakt haar camera erbij om foto’s en een filmpje te maken.

De zonsondergang is inderdaad prachtig. Tijdens het koken, het eten en het afwassen, stop ik continue om foto’s te maken. De kleuren veranderen van minuut tot minuut en ik ben flink onder de indruk van weer zo’n fotogenieke plek! Als Puk op bed ligt, zitten wij bij ons kampvuur. Het enige dat we zien, zijn de silhouetten van de rotsen en de sterrenhemel. Het is er stil, doodstil, en we voelen ons alleen op de wereld.

Voor het eerst slapen we in twee daktenten. Omdat de rits van het muskietennet kapot is bij één van de tenten, hebben we de eerste nachten met z’n drietjes in één tent geslapen. Het is inmiddels echter wel duidelijk dat er geen muggen zijn. Heerlijk wat meer ruimte om te slapen; al is het natuurlijk veel minder gezellig!