Brandberg: op woestijnolifantenjacht!

18 juli 2018 - Brandberg, Namibië

De kale feiten:

· Camping: Brandberg White Lady Lodge

· Wild: 2 giraffen, steenbokjes, jakhals, baviaan, struisvogels en… 12 woestijnolifanten!

's Morgens staan we voor dag en dauw op om tijd bij de receptie te zijn voor onze gamedrive naar de woestijnolifanten. Even maken we ons druk om de leeuwen, maar het is al licht en dan is het volgens de mensen hier veilig genoeg om naar de lodge te lopen. Puk heeft voor de zekerheid haar hoedje met het ‘kom-terug-konijntje’ van vriendin Lot opgedaan, want het is natuurlijk heel gevaarlijk om op gamedrive te gaan!

Bij de receptie wachten we vol ongeduld op het vertrek, dat geheel volgens Afrikaanse principes later is dan afgesproken. Het eerste stuk van de rit gaat langs normale ‘off-road’ weggetjes. We zien al snel steenbokjes wegschieten en… onze eerste giraffen!!! De twee metershoge beesten schrikken zich een ongeluk van ons en ‘galopperen’ onhandig weg, om vervolgens vanaf een afstandje naar ons te blijven staan kijken. En wij kijken terug. Wat een geweldige beesten zijn giraffen toch! In Burgers' Zoo kan ik er ook altijd uren naar staren. Dit keer helaas niet, want we hebben een ander doel: woestijnolifanten!

Al snel wordt het pad ruiger. We rijden een stuk door de droge rivierbedding en moeten daarna in 4x4 stand over een paadje met allemaal rotsen. Een baviaan vlucht weg en even later een jakhals. Bij een enorme olifantendrol stoppen we om te kijken hoe vers deze is. Onze gids staat een tijdlang met zijn verrekijker op het dak van de auto te speuren naar de olifanten en wij bewonderen intussen de joekelse drol. Niet alleen de drol is trouwens groot… de mestkever, die druk bezig is met deze flinke maaltijd , is minstens zo’n 8 centimeter lang!

Het volgende uur rijden en zoeken we overal. Soms stoppen we bij een vers spoor (de gids voelt even aan een drol of roert door een plasje olifantenurine) en dan veranderen we weer van richting. Het pad is inmiddels nergens meer te bekennen; wat een avontuur zo dwars door de bush! Naarmate de tijd vordert, wordt de hoop op een olifant echter steeds minder. Uiteindelijk stoppen we bij een berg rotsblokken. De gids klimt, met zijn verrekijker, naar de top, terwijl wij rondlopen en de gigantische mestkevers, die hier overal krioelen, proberen te ontwijken. Eindelijk goed nieuws: de olifanten zijn gespot!

Dwars door het struikgewas, langs bomen met megadoorns eraan, rijden we ernaar toe. Terwijl Martijn ze allang ziet, duurt het even voordat ik doorheb dat ik niet naar weer een rotsblok kijk, maar naar een olifant! Wauw! We stoppen en ik ben superblij met de foto’s die ik kan maken van deze levende rotsblokken. De gids vertelt ons echter dat we nóg iets dichterbij gaan en geeft ons instructies. We mogen alleen zachtjes praten en als een olifant te dichtbij komt, mogen we helemaal geen geluid meer maken én niet bewegen. Met hun slechte ogen beschouwen olifanten de auto en alle mensen die erin zitten als één geheel. Pas als hij vreemde geluidjes hoort of iets ziet bewegen, kan hij onrustig worden.

Voordat ik het me goed besef, staan we ineens op een paar meter afstand van de olifanten, die rustig de bomen afstruinen op zoek naar lekkere blaadjes. Eerst zijn het er vijf, maar al snel breidt de groep zich uit met nog vijf olifanten. Het dak gaat omhoog, zodat we op de stoelen kunnen staan en ze nog beter kunnen zien (en nog mooiere foto’s kunnen maken). Eerst vindt Puk het eng en blijft ze ‘veilig’ beneden, maar al snel zit ze op de rand van het dak foto’s te maken met haar eigen camera. Juist op dat moment komt één van de grootste olifanten naar de auto toe en mogen we ons niet verroeren. Puk wil eigenlijk weer naar beneden, maar ze heeft helaas geen keus. We staan vooraan, en dus op nog geen twee meter van de olifant, en kunnen heel goed zien hoe hij zijn slurf over de motorkap schuurt. Wat geweldig dichtbij! Zo dichtbij kom je zelfs in de dierentuin niet (zie video).

Na een tijdje bewegen de olifanten zich allemaal naar één kant van de auto. Geen idee waarvan ze schrikken, maar ze stuiven ineens allemaal weg. Al die olifanten bij elkaar, met het opstuivende zand, zorgt voor een fotogeniek tafereel, maar helaas sta ik er dit keer niet goed voor. Later zie ik gelukkig dat Puk wel een goede foto heeft gemaakt en Martijn zelfs een filmpje (zie video)!

We rijden weer naar de olifanten toe en mogen uitstappen, zolang we maar bij de auto blijven. De olifanten zijn nu iets verder weg, maar nog steeds dichtbij genoeg om te ervaren hoe groot ze zijn. En dit zijn nog wel woestijnolifanten, die aangepast zijn aan het leven in de woestijn en daardoor kleiner dan de Afrikaanse olifant die we in Etosha gaan zien.

Ik had niet verwacht dat we zo dichtbij zouden komen. Als je daarnaast bedenkt dat woestijnolifanten moeilijker te vinden zijn dan de Afrikaanse olifant, maakt dat deze gamedrive heel bijzonder!

Ruim een uur later dan verwacht, zijn we weer bij de camping. De rest van de middag besteden we bij het zwembad, in de groene achtertuin van de lodge. Puk speelt met de vakantievriendinnen die ze tijdens de olifantentocht heeft gemaakt. ’s Avonds gaan we uit eten bij de lodge. Een groep Damaramensen (waaronder veel personeel van de lodge) sluit de maaltijd af met traditionele zang en dans. Als het afgelopen is, is het al donker en mogen we dus niet meer zelf naar de camping toe. Achterin een open jeep worden we teruggebracht door de eigenaar van de lodge. Nog even naar de wc durven we niet meer en dus gaan we maar op de emmer die ik aan het begin van de vakantie heb gekocht, speciaal voor de nachten in de bush. Het is toch wat...