Namutoni - Waterberg Plateau National Park: op naar de een-na-laatste camping!

De kale feiten:

·       Namutoni > Waterberg Plateau National Park: 325 km

·       Camping: Waterberg Wilderness Lodge campsite

·       Wild: 9 giraffen, heel veel guineafowls, steenbokjes, bavianen, velvet monkeys, dikdikje, jakhals, grondeekhoorn

Vandaag verlaten we Etosha National Park. Wat hebben we hier geweldig veel gezien! Nog één keer, om het af te leren, gaan we naar een waterpoel. Behalve heel veel guineafowls en een hyena ergens in de verte is er niets te zien. Puk en ik hopen nog steeds heel erg op een leeuw die niet zo ver weg is, vooral een mannetjesleeuw, maar helaas... De guineafowls zijn trouwens onwijs grappige dieren, dus tijdens ons ontbijt bij de waterpoel vermaken we ons best. We zien ze als gekken naar de waterpoel toe hobbelen, om zich daar allemaal rondom hetzelfde stukje water te verdringen. Niemand van het gezelschap lijkt door te hebben dat ze de hele waterpoel tot hun beschikking hebben.
(Guineafowls zijn trouwens helmparelhoenen, heb ik net even opgezocht...)

Onderweg naar de uitgang van het nationale park zien we een jakhals, giraffen en vlak daarna eindelijk ons eerste dikdikje; een kleine antilope van hooguit 30 á 40 centimeter hoog. Wat een schatje! Helaas is dit voorlopig het laatste interessante dat we zien. De weg naar Grootfontein, eerst richting het oosten en dan richting het zuiden, is lang, recht en oersaai!

In Grootfontein kunnen we eindelijk weer pinnen, tanken en boodschappen halen. Bij de supermarkt is het druk en er hangt een raar sfeertje. We zien veel jongelui en er loopt aardig wat politie rond. Martijn blijft dus voor de zekerheid bij de auto (wat even later ook door de politiemensen wordt aangeraden), terwijl ik met Puk allerlei lekkers insla voor de komende vier dagen. We willen nog een paar keer uit eten (even genieten na een week zeer karig eten), dus we hebben niet veel nodig. Buiten worden meerdere mensen gefouilleerd en vervolgens opgepakt. Als we klaar zijn met boodschappen halen, weten we dan ook niet hoe snel we weg moeten zijn. Voor het eerst in Namibië voelen we ons niet helemaal veilig. 

Even buiten Grootfontein verlaten we de verharde hoofdweg en rijden we weer op gravel. Het landschap is hier weer mooi, met veel verschillende kleuren vegetatie. Het is duidelijk dat dit boerenland is, want we passeren tal van koeien en veeroosters. Een aantal keer moet ik de auto uit om een hek te openen en weer dicht te doen ('dankie'). Andere keren wordt dit gedaan door de mensen of kinderen die er (toevallig?) bij staan. Behalve de mensen die op de boerderijen werken en aapjes langs de weg, komen we niemand tegen.

De camping in Waterberg Plateau National Park is erg mooi, vooral als je het vergelijkt met de lelijke campings in Etosha. Het is midden in de natuur en iedereen heeft een flinke plek voor zichzelf, met een eigen badkamer. Er is hier meer en hogere begroeiing dan in de rest van het Namibië dat wij hebben gezien; waarschijnlijk door de bron een paar kilometer verderop. De camping ligt in een vallei, tussen de tafelbergen in.

's Middags gaan we naar het restaurant, in de lodge een stukje verder op de heuvel, om wat te drinken en gebruik te maken van de wi-fi. Deze is erg traag, maar voor het eerst sinds een paar weken kunnen we wat uitgebreider berichten en foto's sturen naar het thuisfront. Een grote tegenvaller is dat het restaurant voor beide avonden dat we hier staan, is volgeboekt. Aangezien de volgende camping helemaal geen restaurant heeft, hebben we dus veel te weinig eten ingeslagen en moeten we de komende vier dagen echt gaan puzzelen met de maaltijden. We hebben gelukkig genoeg brood, eieren en fruit, zodat we in ieder geval niet verhongeren!

Na het eten stoken we het vuur hoog op, zodat we straks lekker warm de tent in kunnen. Eenmaal in de tent roept Martijn me er weer uit. Blijkt dat er op dat moment een maansverduistering plaatsvindt! De sterrenhemel hier is sowieso al onbeschrijfelijk mooi. Nu is het echt adembenemend. De melkweg is heel goed te zien en de felwitte maan wordt langzamerhand steeds roder. Al hangend uit onze daktent blijven we kijken totdat de maan helemaal donker is geworden. Mooie afsluiting van de dag zo!