Erindi - Windhoek - Arnhem: naar huis

De kale feiten:

·       Erindi > Windhoek: 169 km

·       In totaal gereden deze reis: 3019 km

·       Accommodatie Windhoek: Chameleon Backpackers & Guesthouse

·       Wild: dikdikje (op onze kameerplaats), 2 jakhalzen, springbokken, gemsbok, gnoes, steenbokken, impala's, wrattenzwijnen, gier

's Morgens ervaren we alles voor de laatste keer. Voor de laatste keer wakker worden in de daktent; voor de laatste keer de ladder afklimmen; voor de laatste keer de slaapzakken in een zak tegen al het stof hier; enzovoort. Het is nog steeds erg koud 's nachts en dus hebben we met z'n drieën in één daktent geslapen. De andere hebben we gisteren al ingeklapt; scheelt weer met opruimen vanmorgen.

Terwijl Martijn voor de laatste keer de daktent inklapt, loop ik naar het winkeltje om er stipt 7 uur, openingstijd, te zijn. Maar nee, er is nog steeds geen brood. Denk je dat je op een wat luxere camping zit... En dus ontbijten we met rijstwafels en appels. Het kan blijkbaar nog kariger!

Als we op punt van vertrekken staan, roept Puk ineens 'hé, een dikdik!'. Ze wijst naar het lange, dorre gras en ja hoor, een allerliefst, enorm klein beestje kijkt ons aan vanaf de rand van onze kampeerplaats. Ik krijg direct de neiging het dikdikje op te pakken en te knuffelen, maar hij vindt ons helaas eng en vlucht verder het lange gras in. Dit maakt het enorm lastig een goede foto te maken, maar het lukt me om hem herkenbaar in beeld te brengen.

Onderweg naar de B1, de hoofdweg naar Windhoek, zien we ons laatste wild, waaronder een prachtige, megagrote gier. Langs de hoofdweg zien we nog wrattenzwijnen en de laatste mooie uitzichten op de bergen in de verte en de droge Namibische natuur. Ondanks de vele wegwerkzaamheden zijn we om kwart over 10 al bij Africa on wheels (AOW). De auto wordt uitvoerig bekeken en tot onze opluchting (en mijn verwachting) vindt men dat we netjes met de auto zijn omgegaan. Aan het begin van onze reis hebben we vijf waarschuwingsmailtjes gehad van AOW, omdat we geen 80 kilometer per uur reden op een gravelweg, maar bijna 100 kilometer per uur. Dit was nog voordat we ons contract goed hadden doorgelezen, waarin duidelijk staat dat AOW andere snelheidsbeperkingen aanhoudt dan aangegeven op de wegen in Namibië. Tijdens het terugbrengen van de auto krijgen we echter te horen dat dit helemaal niks voorstelt en dat we ons verder keurig aan de snelheid hebben gehouden. Gelukkig maar...

Na het zetten van een aantal krabbeltjes, worden we afgezet bij Chameleon Backpackers & Guesthouse, vlakbij het centrum van Windhoek. De ingang is niet erg uitnodigend; we moeten aanbellen en krijgen de waarschuwing dat we vooral niet onze auto langs de straat moeten parkeren (vanwege diefstal) en geen vreemden mee naar binnen mogen nemen. Eenmaal binnen wacht echter een heel andere wereld. Het hostel is vriendelijk en sfeervol en doet ons erg denken aan onze tijd in Australië. Onze kamer (de Buffaloroom) is Afrikaans ingericht, met kussenslopen met guineafowls erop, kleedjes met olifanten en wandkleden met Afrikaanse taferelen. En wat een luxe na al die weken kamperen: heerlijk comfortabele bedden en een fijne, warme badkamer (zonder stof!!). Puk geniet er ook lekker van. Ze duikt meteen het bovenste bed in, om haar hoekje van de kamer gezellig en knus te maken.

's Middags lunchen we bij het Crafts café, in het Namibian Crafts Centre. Er zitten mensen van allerlei nationaliteiten en er hangt een gezellige sfeer. Na de lunch kopen we in het Crafts Centre een paar kleine souvenirtjes en bij de supermarkt wat fruit, lekkere broodjes en chocola voor in het vliegtuig. Het eten van Qatar was op de heenweg echt niet te eten, dus we nemen het zekere voor het onzekere...

's Avonds eten we in het hostel. We hebben eigenlijk geen keuze, omdat wordt afgeraden in het donker nog over straat te gaan in Windhoek. Eerst vinden we dat helemaal niet erg, want een goede hamburger gaat er wel in, vinden wij. Daar komen we later echter op terug... Het eten bestaat uit koude, smakeloze patat en een broodje met een taaie schoenzool erop, dat als die hamburger moet doorgaan... Pfff, ik dacht dat we het slechte eten nu wel een keer hadden gehad!

Woensdag 1 augustus staan we op tijd naast ons bed om te ontbijten en de laatste dingen in te pakken. Voor negenen staan we bepakt en bezakt klaar voor onze lift naar het vliegveld. Natuurlijk moeten we weer wachten, omdat de mensen van het hostel kwart voor 10 hadden bedacht, maar uiteindelijk staan we ruim op tijd op het internationale vliegveld van Windhoek. 

De terugreis verloopt dit keer zonder problemen; zelfs het eten in het vliegtuig is beter dan op de heenweg! Eenmaal op het vliegveld in Frankfurt, om kwart over 7 's morgens (donderdag), moeten we nog één keer heel lang wachten: onze trein richting Arnhem gaat pas tegen twaalven. We doden de tijd met spelletjes, kletsen en eten, maar ik ben echt total loss en niet echt gezellig meer... Ik verbaas me erover hoe fit Puk nog overkomt. Zij heeft van de 17 uur vliegen (inclusief overstaptijd) maar 3 á 4 uur geslapen!

Natuurlijk heeft onze trein vertraging en verkeren we een paar uur lang in de ontzettend vervelende waan dat we nog een uur moeten wachten op het overstapstation. De trein loopt echter in op de vertraging, waardoor we onze volgende trein ruimschoots halen. Hoe fijn is dat! In Arnhem staan opa en oma al op ons te wachten. We hebben Puk niet verteld dat zij ons komen halen, dus die is onwijs verrast en begint direct honderduit te kletsen. Thuis nog een verrassing voor Puk: Sanne is er om Max terug te brengen! Ons gezinnetje is weer compleet!

En nu zijn we alweer twee weken thuis en helemaal gewend aan alle luxe hier in Nederland. Weer lekker (gevarieerd) eten wat we willen, een fijn bed, veel minder stof en zand... Alles is weer normaal en hetzelfde, behalve dat we er een flinke lading prachtige herinneringen bij hebben. Want wat was Namibië gaaf! In drie weken tijd hebben we zoveel gezien en beleefd dat het, vooral toen we nog daar waren, voelde alsof we een eeuwigheid weg waren. Het is zo'n totaal andere wereld daar. Het land is droog, dor en verlaten en je hebt overal de kans bijzondere dieren tegen te komen. Soms rijd je urenlang zonder iemand tegen te komen, dan weer sta je te wachten op een herder met een hele kudde geiten die de weg oversteken, terwijl je je afvraagt waar die herder toch in hemelsnaam vandaan komt. Er zijn genoeg toeristen in Namibië, maar het land is zo groot en leeg dat er voldoende ruimte over is om de eenzaamheid te ervaren. Vooral het kamperen bij Spitzkoppe was magisch en kan ik dan ook iedereen aanraden! Maar drie weken was dus zeker genoeg voor deze mooie reis. We waren aan het eind alledrie echt moe van alle indrukken die je dagelijks opdoet, dus we vonden het alleen maar goed en fijn om weer naar huis te gaan en daar te genieten van de ruim 3000 foto's die we hebben gemaakt.

Iedereen bedankt voor het volgen van dit reisblog en alle leuke reacties die we hebben gehad! Op naar de volgende reis ;)

En oja, volgende maand volgen er dus nog wat filmpjes!!!